خانه جائي است كه پاسخگوي نياز ما به آرامش و آسايش است . مكاني است كه موجب تقويت و بهبود وضع روحي ماست ، و در آن نبايد خبري از غر غر ، بد اخلاقي ، جر و بحث ، نگاههاي آزار دهند ، و بي مهري باشد .
اولين وظيفه ما به عنوان عضوي از خانواده اين است كه ، از همين حالا روحيه خود را بشاش نگاه داريم و آرامش فكري خود را حفظ كنيم .
دومين وظيفه ، بر قراري آرامش و شادي در ميان افراد خانواده است .
در اينجا بايد به نكاتي كه لازم است در برنامه روزانه گنجانده شود اشاره كرد :
بر ساده زندگي كردن و لذت بردن از هر چيز ساده اي كه در دسترس است ، تاكيد كنيم .
قبل از هر چيز بايد هنر لذت بردن را آموخت ، ابتدا احتياج ها و آرزوهاي خود را به حد اقل كاهش دهيم . از هر چه در دسترس ماست لذت ببريم ؛ از درخت سبز ، از آسمان آبي ، از ديدار يك دوست . به آنچه كه نداريم و در آرزويش هستيم ، كمتر فكر كنيم .
افراد خانواده را به فعاليت هاي گروهي تشويق كنيم .
علاقه خانواده را به ديگر افراد جامعه افزايش دهيم .
توانائي تبديل شكست به پيروزي را در افراد خانواده پرورش دهيم . همه چيز را آسان بگيريم و حادثه مورد نظر را پيش پا افتاده تلقي كنيم . رمز تبديل شكست به پيروزي آن است كه همه اعضاء خانواده براي مشكل پيش آمده راه حلي بيابند و پس از انتخاب بهترين شيوه ، با يكديگر همكاري كنند .
خانواده اي كه محبت در آن جائي ندارد هر گز موفق نمي شود .
فضاي خانواده بايد توام با مهرباني و گذشت باشد .
تنبيه بايد عادلانه ، قاطعانه و ملايم باشد . در خانواده هاي خوشبخت نياز چنداني به تنبيه فرزندان احساس نمي شود . به فرزندان بايد اصول كلي آموخته شود . اين اصول شامل : رعايت حقوق ديگر ان ، احترام به بزرگتر ها ، پرهيز از كلمات زشت ، و احترام به قوانين است . صداقت و درستكاري نيز از ضروريات است .
والدين بايد اعتماد به نفس را به كودكان القاء كنند .
كودك بايد احساس كند عزيز و محترم است و وظيفه مهمي در بهبود و سلامت خانواده بر عهده دارد .
درباره این سایت